Διαλέγω εμένα… Ξανά και ξανά και ξανά!

Γράφουν οι The Beauty and the Body

Για μήνες ξυπνούσα κάθε πρωί και διάλεγα εμένα!

Διάλεγα ελευθερία. Διάλεγα την πνευματική μου υγεία. Διάλεγα να με αγαπώ παρόλο που δεν το ένιωθα τότε! Διάλεγα να με βλέπω στον καθρέφτη και να λέω: «Μπορείς να ζήσεις και αυτή την μέρα χωρίς δίαιτα, χωρίς τύψεις. Χωρίς να ζυγίσεις το κορμί σου. Χωρίς ντροπή για το σώμα σου που μπορεί να αλλάζει».

Αχ, πόσο δύσκολο ήταν στην αρχή. Πολύ δύσκολο. Έπρεπε να επιλέγω καθημερινά ποιον θα ακούσω.

Τη φωνή της κριτικής και του θυμού για το σώμα μου; Η φωνή που δεν έχανε ευκαιρία να μου υπενθυμίζει πόσο ανίκανη ήμουν να πειθαρχήσω, πόσο αδύναμη, πόσο… τίποτα άξιζα. Η φωνή που ντρεπόταν για την «κατάντια» μου. Ή την φωνή της αγάπης και της εμπιστοσύνης. Η φωνή που με κόπο προσπαθούσε να ακουστεί έστω και λίγο. Να μου πει ότι αξίζω γιατί η αξία μου δεν καθορίζεται από το σώμα μου. Να μου φωνάξει πόσο όμορφη και δυνατή είμαι. Να μου δείξει πόσο θαρραλέα ήμουν. Να μου πει ότι μπορούμε μαζι να βρούμε άλλο τρόπο να ζήσουμε. Ότι μπορούμε να βγούμε από την φυλακή.

Και παρόλο που πολλές φορές έπεφτα στην παγίδα και βούλιαζα, ξανασηκωνόμουν και επέλεγα ΕΜΕΝΑ. Ξανά και ξανά και ξανά.

Χωρίς να ξέρω που θα βγει. Χωρίς ελπίδα κάποιες φορές. Φοβόμουν. Πόσο πολύ φοβόμουν. Τρόμαζα. Αλλά οτιδήποτε άλλο έμοιαζε εφιάλτης έτσι επέλεγα ξανά αγάπη.

Διάλεγα έμενα. Ξανά και ξανά και ξανά.

Έτσι και εσύ ρώτησε τον εαυτό σου με το χέρι στην καρδιά:

• Αυτή η φωνή του κριτή με εξυπηρετεί πραγματικά;
• Με βοηθά να ζήσω μια ζωή γεμάτη;
• Με κάνει να νιώθω όμορφα;
• Αξίζει όλος αυτός ο πόλεμος με τον εαυτό μου τελικά;

Και άκουσε τί έχει να σου πει αυτή η φωνούλα αγάπης μέσα σου. Μπορεί να έμεινε για χρόνια τόσο σιωπηλή αλλά είναι εκεί μέσα σου! Και όσο την ακούς τόσο πιο δυνατή θα γίνεται! Θα σε υπερασπίζεται με θάρρος σου το υπόσχομαι!

Διάλεξε εσένα!