Ραγίζει καρδιές το μήνυμά της
Πολύ δύσκολες στιγμές βιώνει η Νάνσυ Νικολαΐδου, καθώς κάηκε ολοσχερώς το σπίτι της από την φωτιά στη Δροσοπηγή που ξέσπασε πριν λίγες μέρες.
Μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, η γνωστή δημοσιογράφος ανέβασε δύο φωτογραφίες από το καμένο σπίτι της και έγραψε το παρακάτω συγκινητικό μήνυμα:
Δεν ξέρω είναι από αυτά τα απίστευτα… Από αυτά που λες “ρε δεν γίνεται να ζω κάτι τέτοιο, κάποιος μου κάνει πλάκα”!!! Κι, όμως, δεν σου κάνει κανείς πλάκα… Σου κάνει πλάκα η ζωή…
Παίζει μαζί σου… Με τις δυνάμεις σου… Με τις αντοχές σου… Με τους ανθρώπους που αγαπάς… Με τα όνειρα σου… Ναι, χάθηκαν όλα… Έσβησαν ολα… Μαυρισαν ολα…
Οι κόποι μιας ζωής και οι θυσίες του μπαμπά μου και της μανούλας μου που με τόσο μεράκι, πάθος και αγώνα κατάφεραν να φτιάξουν ένα σπιτάκι. Ένα σπιτάκι στο βουνό… Τη… βίλα Σοφία, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο μπαμπάς μου στη μαμά μου, όταν ήθελε να την πειράξει!
Ένα σπιτάκι γεμάτο λουλούδια που τόσο αγαπουσε… Ένα σπιτάκι στο οποίο έκανε και το μποστάνι του, με κολοκυθάκια, ζαρζαβατικά, ντομάτες κι ας μην του… κοκκινιζαν ποτέ και είχε καημό.
Όπως μεγάλο καημό είχε και με το… γκαζόν. Γιατί δεν έβγαινε καλά το γκαζόν στο κήπο. Μα αφου από τα δέντρα δεν είχε αρκετό ήλιο… Όμως εκείνος εκεί το προσπαθουσε και δεν τα παρατούσε ποτέ. Άλλωστε, ο μπαμπάς μου έχει μάθει να μην τα παρατάει ποτέ. Αυτό είναι το θέμα…
Ένα σπιτάκι που εγώ το ερωτεύτηκα απο τη πρωτη στιγμή. Απο τη πρώτη στιγμή “είδα” μέσα σε αυτό να τρέχουν τα παιδιά μου και να φωνάζουν χαρουμενα. Να παίζουν στο κήπο. Να κάνουν ποδηλατάδα στο βουνό, να τρέχουν στο δρόμο και να αναπνέουν καθαρό αέρα και οξυγόνο. Να ζουν μαζί με τη γιαγιά και τον παππού…
Εκεί ήσυχα… Μακριά απ όλους και απ ολα… Χωρίς αυτοκίνητα, μηχανάκια, φωνές, κορναρισματα. Εκεί να μην ενοχλούμε κανέναν και να μην μας ενοχλεί κανεις…
Και αυτή η στιγμή που είχα οραματιστει ήρθε κι εκεί στο σπιτάκι στο βουνό τα έζησα ολα.
Εκεί έζησα τους πρώτους μήνες τις γνωριμίας μου με το Δημήτρη. Εκεί παντρευτήκαμε κι εκεί “χτίσαμε” κι εμείς με τη σειρά μας τη ζωή μας και κάναμε τα όνειρά μας. Εκεί γεννήθηκαν τα παιδια μας. Εκεί ζήσαμε όλες αυτές τις πολύτιμες στιγμές της ζωής μας και της ζωής τους.
Εκεί ζήσαμε ευτυχισμένα με όλες τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Εκεί όλοι μαζί στο σπιτάκι μου στο βουνό.
Εκεί που προχθές το πρωί όταν έφυγα για να πάω σε ένα επαγγελματικό ραντεβού δεν μπορουσα να φανταστώ ότι δεν θα επέστρεφα πάλι ποτέ…
Δεν μπορουσα να φανταστώ πως θα ερχόταν η στιγμή που θα γυρνουσα το βράδυ με το αυτοκίνητο και ουσιαστικά δεν θα είχα που να… στρίψω, γιατί δεν υπήρχε πουθενά να πάω.
Μπορώ να σας μιλώ για εβδομάδες ολόκληρες για το σπιτάκι μου στο βουνό…
Ναι τα σπίτια ξανά γίνονται, αλλά αυτό το σπιτάκι μου στο βουνό δεν ξανά γίνεται και σκίζεται η καρδιά μου.
Ο πόνος είναι μεγάλος και αφόρητος… Ίσως και γι αυτό να αποφάσισα να σας τα γράψω όλα αυτά. Για ανακούφιση… Στιγμιαία….
Τώρα? Τώρα μηδενίσαμε το κοντέρ και πάμε πάλι από την αρχή…
Σφίγγουμε τα χέρια και τα δόντια και προσπαθούμε να γράψουμε τη ζωή μας από την αρχή.
Όλοι μαζί, σφιχτααγκαλιασμένοι προσπαθούμε να δουμε κατάματα τη ζωή και να τα πάρουμε όλα από την αρχή….
Ραντεβού, λοιπόν, για το επόμενο πρωινό καφεδάκι που θα έρθει η στιγμή να πιούμε όλοι μαζί παρέα όχι στο σπιτάκι μου στο βουνό, αλλά κάπου εκεί κοντά…
Μπαμπά μου να είσαι σίγουρος, πως θα έχει παλι κήπο….».
