Συγκινεί με τα λόγια του για την Αναστασία
Στη μαύρη λίστα των νεκρών του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, προστέθηκε το πρωί της Παρασκευής (3/3) και η Αναστασία Αδαμίδου, καθώς η σορός της 24χρονης από την Πάφο, ταυτοποιήθηκε.
Η Αναστασία, όπως και ο Κυπριανός Παπαϊωάννου, ήταν ανάμεσα στους αγνοούμενους που επέβαιναν στο μοιραίο τρένο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη.
Το νεαρό κορίτσι, το οποίο επέβαινε στο τρίτο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας, αποφοίτησε πρόσφατα από την οδοντιατρική σχολή του ΑΠΘ και συνέχιζε τις σπουδές της προκειμένου να εξασφαλίσει μεταπτυχιακό τίτλο.
Με ανάρτηση του στα μέσα κοινωνική δικτύωσης ο καθηγητής της Αναστασίας στην Οδοντιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, Παντελής Κούρος, αποχαιρέτησε τη φοιτήτριά του, συγκινώντας με τα λόγια του:
«Αγαπητή Αναστασία. Δε θυμάμαι. Δε θυμάμαι κορίτσι μου αν σε επέπληξα κάποια φορά που άργησες στα εργαστήρια. Δε θυμάμαι αν σου φώναξα αν κάποια στιγμή δεν τήρησες τα κλινικά πρωτόκολλα. Δε θυμάμαι τι βαθμό σου έβαλα στο μάθημα. Δε θυμάμαι!
Το μόνο που θέλω να σου πω, αν και αργά, αν και ξέρω πως δε θα το ακούσεις, είναι συγγνώμη. Όχι για όσα ανέφερα παραπάνω, αυτά αν τα έκανα ορθώς τα έκανα, ακόμη κι αν σε στεναχώρησαν στιγμιαία. Σου οφείλω ένα συγγνώμη επειδή είμαι κομμάτι μιας γενιάς που τραγουδούσε “έχε το νού σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”, ένα στίχο που αμφιβάλλω αν άκουσες ποτέ δεδομένου του χάσματος των γενεών. Ένα στίχο που όμως κι εμείς δεν καταφέραμε να κάνουμε πράξη. Επειδή επιτρέψαμε στις κακές νοοτροπίες να περάσουν και να διαβάλλουν και τη δική μας γενιά. Επειδή ενταχθήκαμε σ ένα σύστημα όπου το βύσμα κι ο ανάξιος επιπλέει σε σχέση με τον άξιο που όμως δεν τον ξέρουν οι “σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις”. Επειδή τα όνειρα και τα ιδανικά μας πήραν χρώμα και κρύφτηκαν πίσω από κομματικά, συντεχνιακά, ατομικά και δεν ξέρω τι άλλα συμφέροντα. Επειδή σταματήσαμε να βλέπουμε που πάμε και πήγαμε εκεί που βλέπαμε.
Για όλα αυτά Αναστασία μου, συγγνώμη. Κουράγιο στους δικούς σου, σήμερα κλαίω βουβά….συγγνώμη!».
