Δύσκολες ώρες για τον Γιώργο Τσιάκκα
Όπως αποκάλυψε ο δημοφιλής Κύπριος ηθοποιός και σεναριογράφος μέσα από ανάρτησή του στο λογαριασμό του στο Facebook, «έφυγε» από τη ζωή πριν από λίγες μέρες ένας πολύ αγαπημένος παιδικός του φίλος.
Στο συγκινητικό του κείμενο ο Γιώργος Τσιάκκας αναφέρει τα εξής:
«Αυτή την ώρα κηδεύεται ο φίλος μου ο Αντρίκκος . Ο σύντροφος στα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων.
Τον θυμάμαι πάντοτε χαμογελαστό να θέλει να στήσουμε καμμια πλάκα σε φίλο , να πειράξουμε κάποιο να γελάσουμε. Τα εφηβικά μας χρόνια στην Άλωνα γεμάτα κίνηση και δράση. Πολλες φορές επικινδυνη δράση.
Όπως όταν έκανα τον ραλλίστα με συνεπιβάτες τον Αντρίκκο και άλλους φίλους. Αλόγιστη ταχύτητα στα βουνά της Μαδαρής το αυτοκινητο ξέφυγε, έκανε να πάει προς ένα ατέλειωτο γκρεμό, ανέβηκε σε ενα ανάχωμα ξανά προς τον γκρεμό και τελικά κατάφερα να το σταματήσω. Τότε μπορούσε πραγματικά να φεύγαμε μαζί. Γλυτώσαμε απο θαύμα πιστεύω. Λυπήθηκε ο Θεός τις μανάδες μας.
Περασαν τα εφηβικά χρόνια εγώ πήγα στην Ελλάδα και ο Αντρίκκος με περίμενε όποτε ερχόμουν να του πω καινουργιες ιστορίες απο την φοιτητική μου ζωή, μετα απο το θέατρο, από την τηλέοραση. Χαιρόταν με όποια επιτυχία είχα και πάντα μου θυμιζε ολα αυτα που ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια παντα με το χαρακτηριστικο του γέλιο. Πάντα αεικινητος.
Μέχρι που ο φιλος μου που ηταν ενα πλάσμα που δεν καθόταν σε ένα τόπο όπως λέμε αρχισε να εχει προβλημα με την κίνηση του. Μια μυοπάθεια αρχισε σιγά σιγα να τον καθηλώνει.
Τα χρονια περνούσαν η αρρώστια προχωρούσε ακάθεκτη αλλα το χαμογελο του Αντρίκκου παντα το ίδιο. Να με ρωτα Κάθε φορά που τον έβλεπα αν θυμάμαι εκείνη την ιστορία ή την άλλη. Και να γελά Με εκείνο το πάντα παιδικό του γέλιο. Μέχρι που έχασα και τη φωνή του και τότε προσπάθησε να μου θυμίσει τις ιστορίες με τα χέρια και όταν εγώ του έλεγα ναι κατάλαβα τι μου λες και συνέχιζα την ιστορία τότε τα μάτια του έλαμπαν απο χαρά
Σκεφτόμουν μερικές φορές πόσα χρόνια έμεινε καθηλωμένος στην καρέκλα. Όσες φορές τον είδα δεν παραπονέθηκε ποτέ και νομίζω κατάφερε ένα πολύ σπουδαίο πράγμα. Να φύγει χωρίς να γογκύσει. Χωρίς να πει ποτέ γιατί σε μένα να τύχει αυτό.
Αντρίκκο πάντα ήθελα να σου πω κάτι αλλά δεν μπορούσα γιατί ντρεπόμουν γιατί εγώ στη θέση σου ίσως να μην Άντεχα και να ‘λεγα πολλά γιατί. ´Οποτε σε έβλεπα λοιπόν μου ερχόταν πάντα στο μυαλό μια φράση της εκκλησίας μας. Ο υπομείνας μακροχρόνια ασθένεια αγογγύστως ως μάρτυρας παραληφθείσεται.
Είμαι σίγουρος φίλε μου ότι τώρα τρέχεις όπως έτρεχες όταν ήσουνα μικρό παιδί μέσα στον παράδεισο και αναπαύεσαι στην αγκαλιά του Χριστού μας. Αιώνια σου η μνήμη φίλε μου , να εύχεσαι για μας».
