Από τη στιγμή που ο φίλος μου, μου έκανε πρόταση γάμου, ήξερα πως θα χώριζα. Σε όποιον το λέω, η επόμενη φυσική ερώτηση είναι «τότε γιατί τον παντρεύτηκες;». Η απάντησή μου είναι «επειδή δεν βρήκα κανέναν καλό λόγο να μην τον παντρευτώ»…
Όπως σχεδόν όλα τα κορίτσια, έτσι κι εγώ, μεγάλωσα σκοπεύοντας να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Ονειρευόμουν το γάμο μου από μικρό παιδί κι εκεί γύρω στα 20 μου χρόνια, έκανα σχέση με κάποιον που έμελλε να γίνει άντρας μου. Μείναμε μαζί, είχαμε ο καθένας τη δουλειά του, τα χρήματά του και τη ζωή του και αφού πέρασαν δύο χρόνια, μου έκανε πρόταση γάμου. Δέχτηκα αλλά κάτι δεν μου πήγαινε. «Ο γάμος μαζί του ήταν τελικά αυτό που πραγματικά ήθελα; Ήμασταν έτσι κι αλλιώς μαζί, συγκατοικούσαμε και μου ήταν αρκετό αλλά πώς θα του το έλεγα; Από την άλλη, αυτό δεν είναι και το επόμενο βήμα σε μια σχέση; Νιώθω ασφάλεια μαζί του. Δεν υπάρχει λόγος να αρνηθώ» σκεφτόμουν.
Όταν είπα το ναι, ξεκίνησαν οι ετοιμασίες του γάμου. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω όλες αυτές τις χρονοβόρες λεπτομέρειες. Παντρευτήκαμε εκτός πόλης, σε κλειστό οικογενειακό κύκλο και όλη τη μέρα του γάμου, αστειευόμουν λέγοντας ότι μάζευα ήδη λεφτά για το διαζύγιο και ότι δεν ήθελα να με συνοδεύσει ο πατέρας μου στην εκκλησία γιατί τα λάθη τα κάνω πάντα μόνη μου. Όμως λένε ότι μεταξύ αστείου και σοβαρού, να πιστεύεις το σοβαρό. Και στη περίπτωσή μου ήταν ακριβώς έτσι.
Ήθελα να παντρευτώ, αγαπούσα τον φίλο μου αλλά κάτι δεν μου ταίριαζε. Ο μήνας του μέλιτος, τέλειωσε γρήγορα. Ένα μήνα μετά το γάμο μας, έλεγα άσπρο εγώ, μαύρο αυτός. Θέλαμε άλλα πράγματα από την έγγαμη ζωή, εκείνος είχε άλλες αντιλήψεις για το πώς πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί κι εγώ άλλες. Ένιωθε απογοητευμένος κι εγω πνιγόμουν κάθε μέρα και περισσότερο.Προσπαθήσαμε να τα βρούμε.
Ένα βράδυ που ήρθε από τη δουλειά, έκατσε απέναντί μου και μου ζήτησε να χωρίσουμε. Στην αρχή θύμωσα. Όταν με ρώτησε «Αυτό δεν θέλεις κι εσύ;» ανακουφίστηκα. Ποιόν κοροιδεύαμε; Κανείς μας δεν ήταν ευτυχισμένος. Μπορούσαμε επιτέλους να σταματήσουμε να προσπαθούμε, να αγωνιζόμαστε, να μαλώνουμε και να προσποιούμαστε σε κάτι που ήταν προφανές ότι δεν «τράβαγε».
Χωρίσαμε φιλικά και που και που μιλάμε μέχρι και σήμερα που έχουμε ξαναπαντρευτεί κι εγώ έχω δύο παιδάκια. Μπορεί ο γάμος μας να ήταν μια επιπολαιότητα, κάτι που και οι δύο θεωρήσαμε πως έπρεπε να γίνει επειδή ήμασταν καιρό μαζί ή επειδή μέναμε μαζί αλλά πάντα θα έχω να λέω πόσο καλό διαζύγιο είχαμε και πόσο υπέροχη ομάδα ήμασταν. Ομάδα στο γάμο, ομάδα και στον χωρισμό!
