Κοιτάζω το ρολόι. 00:40. Λέω αδύνατον να κλείσω μάτι…
Στριφογυρίζουν σκέψεις και πλημμυρίζομαι από απορίες και έγνοιες. Προσπαθώ να χαλαρώσω για να μπορέσω να κοιμηθώ. Περνούν εικόνες από το μυαλό μου σαν ταινία μικρού μήκους. Σηκώνομαι από το κρεβάτι, κάνω ένα ζεστό γάλα και ανοίγω τον υπολογιστή για να γράψω… Συναισθήματα, σκέψεις, ανησυχίες, προβληματισμοί…
Είναι στιγμές που ο χρόνος τρέχει. Τρέχει και όλα όσα ζεις γίνονται ανάμνηση. Αναμνήσεις που γεμίζουν το μυαλό, τη ψυχή και το «είναι» σου. Για μένα αυτοί οι τελευταίοι 8 μήνες έχουν γεμίσει το «είναι» μου με συναισθήματα που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ένιωθα. Σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει αυτόματα ο τρόπος λειτουργίας και η καθημερινότητά μου χωρίς να το επιδιώξω! Δεν θα έλεγα ότι είμαι ένας άνθρωπος που κρεμόταν από ένα συγκεκριμένο ωράριο ή ακολουθούσε κατά γράμμα ένα πρόγραμμα, εκτός από τν δουλειά και τις υποχρεώσεις μου. Βλέπω όμως πολύ καθαρά μια όμορφη θετική αλλαγή που μου ξύπνησε το μητρικό ένστικτο!
Το πρώτο τρίμηνο, πέραν από τη συγκίνηση, τη χαρά και τον ενθουσιασμό που ένιωθα αφού προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τις αλλαγές που γίνονται στο σώμα μου, σίγουρα γυρνούσαν σκέψεις και η ανησυχία μέχρι να δούμε ότι όλα βαίνουν καλώς!
Το δεύτερο τρίμηνο ζήσαμε τη μεγάλη πανδημία που ταλαιπώρησε το παγκόσμιο και όπως σας είχα πει σε προηγούμενο blog είχα ένα μεγάλο άγχος μέχρι να μας καθησυχάσουν οι γιατροί! Παράλληλα έπρεπε να γίνονται τα ultrasound όπως και τα δύο μεγάλα γενετικά scan! Όταν έφτασα στο τρίτο και τελευταίο τρίμηνο και ειδικά στον 8ο μήνα τότε ήταν που οι ανησυχίες μου σαν μανούλα άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια!
«Είμαι έτοιμη και σωστά εξοπλισμένη ώστε να υποδεχτώ το μικρό μου κοριτσάκι; Έχω λάβει τα κατάλληλα μέτρα στο σπίτι; Ακολούθησα όλες τις συμβουλές του γυναικολόγου μου; Είναι μήπως αρκετή η ποσότητα φαγητού που καταναλώνω; Έλαβα αρκετές πληροφορίες και γνώσεις από τα βιβλία μητρότητας που διάβασα; Πως θα καταλάβω αν έχουν σπάσει τα «νερά» μου; Πρόωρος τοκετός; Φυσικός τοκετός; Καισαρική; Κάθομαι σωστά; Τι να νιώθει άραγε το μικρούλι μέσα στην κοιλιά μου; Δεν σε έχω νιώσει να κλωτσάς όλη μέρα. Συμβαίνει κάτι; Θηλασμός ή όχι;»
Και ενώ βομβαρδίζουμε το μυαλό μας με χιλιάδες ερωτήματα και απορίες, μέσα σου μία μικρή φωνούλα λέει:
«Μανούλα μου.. μην ανησυχείς! Μην ταλαιπωρείς το μυαλό σου. Και εγώ νιώθω την κάθε σου κίνηση. Ακούω τον χτύπο της καρδούλας σου, ακούω και τον μπαμπά που με καληνυχτίζει πριν πάμε για ύπνο. Να ξέρεις αγαπώ την ώρα που απολαμβάνουμε το απογευματινό μας παγωτό. Μανούλα μου έχει πλησιάσει η ώρα και θα είμαστε μαζί σε λίγο καιρό. Μανούλα μου γλυκιά για μένα είσαι η καλύτερη…».
Και έτσι αφήνω το μυαλό και τις σκέψεις μου, ξαπλώνουμε παρέα και σε παίρνω αγκαλιά για να κοιμηθούμε…
Μανούλες μου απολαύστε το ταξίδι της εγκυμοσύνης και του τοκετού! Είτε εύκολο, είτε δύσκολο, ο Θεός είναι πάντα δίπλα μας οδηγός και προστάτης…
Μέχρι την επόμενη φορά…
Φιλιά από εμάς
ΧΟΧΟ
Follow her @andreanicolaoupanayi
Photos: Kyriakos Georgiou / The House Of Photographers
