Η Άντρεα Νικολάου Παναγή μας μιλά για τη δική της εμπειρία θηλασμού
Πέρασαν κιόλας 3 μήνες…
3 μήνες που κάθε λεπτό γεμίζει με στιγμές ευτυχίας, κούρασης, αϋπνίας, γέλιου και ημέρες που βρίσκομαι σε αδιέξοδο και το δάκρυ τρέχει κορόμηλο.
Ακόμα θυμάμαι τα λόγια της μαμάς μου που έλεγε «μόνο όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις πραγματικά τι σημαίνει αγάπη, ανησυχία, έγνοια, άγχος, αγωνία…». Τώρα το βλέπω στην πράξη και αντιλαμβάνομαι πόσο δίκαιο έκρυβαν τα λόγια της.
Καθ΄όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, όταν κουβαλούσα τη μικρούλα μαζί μου για 9 ολόκληρους μήνες ταξίδευαν οι σκέψεις μου και προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα είναι η κάθε ημέρα μαζί της. Έκλεινα τα μάτια μου για να σχηματίσω παζλ με εικόνες κρατώντας την αγκαλιά. Οι μέρες έφευγαν, οι μήνες κυλούσαν και έφτασε η ημέρα που συναντηθήκαμε! Εδώ και σχεδόν 3 μήνες δεν περνά ημέρα που να μην νιώθω ευλογημένη και να ευχαριστώ τον Θεό για το μικρό μου θαυματάκι!
Στις σκέψεις ήταν όλα ρόδινα και εύκολα, στην πράξη όμως;
10 Σεπτέμβρη πήραμε εξιτήριο από την κλινική για να πάρουμε τη μικρούλα μας στο σπίτι. Ακόμα θυμάμαι πόσο έντονα και ανήσυχα κτυπούσε η καρδία μου. Αν και τα τελευταία 2 χρόνια ένιωθα πάρα πολύ έτοιμη για να γίνω μανούλα, όταν πήγαμε για πρώτη φορά στο σπίτι ένιωθα τα χέρια μου να ιδρώνουν και να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Ήθελα τόσο πολύ να θηλάσω τη μικρή. Να το προσπαθήσω μέχρι εκεί που θα έφταναν τα όρια μου ή που μου το επέτρεπε το σώμα μου.
Δεν τα κατάφερα όμως…
Ήμουν πολύ θετική όσον αφορά το θηλασμό, όμως δυστυχώς το σώμα μου δεν με άφησε.
Στεναχωρήθηκα, απογοητεύτηκα.
Η αλήθεια είναι ότι λόγω καισαρικής δυσκολευόμουν να αυτοσυντηρηθώ, πόσω μάλλον να φροντίσω και τη μικρή. Ευτυχώς είχα δίπλα μου τη μαμά και τον άντρα μου! Ενώ είχα «αρκετά» χέρια να με βοηθούν, ένιωθα αβοήθητη και ότι δεν τα κατάφερνα.
Πέρασαν οι πρώτες 2 εβδομάδες και τα έβαζα με τον εαυτό μου. Ένα βράδυ προσπαθούσα απεγνωσμένα να κάνω μπάνιο τη μικρούλα, να την ετοιμάσω για να φάει και δεν σταματούσε να κλαίει. Οι κινήσεις μου ήταν σπασμωδικές, ανήσυχες και ο τόνος της φωνής μου αγχωτικός. Όλο αυτό που ένιωθα, άθελά μου, το μετέδιδα στο μωρό.
Καθόμουν στο κρεβάτι με δάκρυα στα μάτια και τότε ήταν που είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα επιτρέψω σε μία κατάσταση να μου «στερεί» το χαμόγελο και την ηρεμία σε εμένα και στο μωρό μου.
Τι είναι αυτό μας κάνει ξεχωριστές στα μάτια των μωρών μας;
Είναι τα χάδια που κάνουμε με τις ώρες. Είναι οι ζεστές αγκαλιές προτού πάμε για ύπνο, που η καρδιά μας χτυπάει σαν τρελό ξυπνητήρι κάθε φορά που ακούμε το κλάμα τους! Οι τόσες νύχτες αϋπνίας. Η ακατάπαυστη φροντίδα που ενώ εμείς φαινόμαστε σαν να βγήκαμε από στίβο μάχης, τα ζουζούνια μας είναι φρεσκολουσμένα και μοσχομυρισμένα! Που η δική μας προτεραιότητα είναι η ευτυχία, είναι το χαμόγελο τους.
Είναι οι βιολογικές μανούλες, οι μανούλες που υιοθέτησαν, μανούλες που θήλασαν, θηλάζουν ή δεν τα κατάφεραν ποτέ, υπάρχουν και οι μανούλες που δεν επιθυμούν να θηλάσουν για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους! Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Η κάθε γυναίκα θα βαδίσει με τη δική της επιλογή ακούγοντας το σώμα της και τα θέλω της.
Αυτές τις μανούλες όπως και να έχει να τις αγαπάτε, να τις φροντίζετε και να είσαστε δίπλα τους. Η καθεμία από εμάς, είτε κατάφερε να θηλάσει τα μωράκια της είτε όχι είναι άξια, είναι ηρωίδα για τις θυσίες και τον καθημερινό αγώνα της.
Εγώ είμαι μανούλα εσένα ποιά είναι η σούπερ δύναμή σου;
Μέχρι την επόμενη φορά…
Φιλιά από εμάς
ΧΟΧΟ
Άντρεα Νικολάου-Παναγή
Follow her @andreanicolaoupanayi
