Γράφουν οι The Beauty and the Body
Πριν μερικούς μήνες περνούσα μια απο τις χειρότερες περιόδους στην ζωή μου.
Ήταν μια Τρίτη απογευμα του Ιουλίου όταν βίωσα για πρώτη φορά βαθιά στη πετσί μου την έννοια της κρίσης πανικού. Είχα ξαναβιώσει κρίσεις άγχους από παιδί αλλά η κρίση πανικού ήταν για μένα κάτι πρωτόγνωρο και παράλληλα ότι πιο τρομακτικό είχα βιώσει μέχρι στιγμής.
Εκείνο το απόγευμα ήταν για μένα η αρχή μιας άσχημης περιόδου με τις κρίσεις πανικού να με επισκέπτονται καθημερινά. Δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν μπορούσα να πάω στην δουλειά μου. Με είχε κυριεύσει ο φόβος ότι αυτό που βίωνα δεν θα τελείωνε ποτέ. Ένιωθα ότι δεν υπήρχε διέξοδος για μένα. Με τόσο στρες που βίωνε το σώμα μου, νόμιζα ότι είτε θα πέθαινα από καρδιακό είτε θα τρελαινόμουν! Είχα χάσει απίστευτο βάρος μέσα σε λίγες μέρες.
Μέσα μου ένιωθα ερείπιο και το μόνο που ήθελα ήταν να πάρω την ζωή μου πίσω. Το πως έμοιαζε το σώμα μου δεν ήταν για μένα προτεραιότητα όμως τα σχόλια των γύρω μου έρχονταν να με μπερδέψουν ακόμη περισσότερο.
«Έχασες βάρος! Εγώ όταν αγχώνομαι παχαίνω! Δεν είναι δίκαιο»
«Το πρόσωπο σου στέρεψε! Δεν σου ταιριάζει. Να βάλεις λίγο βάρος στο πρόσωπο»
«Έχεις λεπτύνει πολύ αλλά μην ανησυχείς, σου πάει»
«Όχι όχι έτσι όπως είσαι δείχνεις κουρασμένη, έχεις στερέψει!»
Ο καθένας είχε τη δική του άποψη για το σώμα μου και παρόλο που τα σχόλια γίνονταν καλοπροαίρετα εγώ ένιωθα σαν μαριονέτα στο θέατρο των αποψεων του καθενός.
Και παρόλο που δεν με αφορούσε την δεδομένη στιγμή το σώμα μου, υποσυνείδητα σκεφτόμουν: «Τελικά; Είμαι οκ; Μου πάει το άγχος; Μα αφού δεν τρωω ικανοποιητικά. Αυτό δεν είναι υγιές! Εγώ Υποφέρω! Μήπως όμως να προσέξω να κρατήσω αυτό το βάρος; Τι μου συμβαίνει;».
Το «ωραίο» στα μάτια του καθενός ήταν πολύ διαφορετικό. Και οι απόψεις πάρα πολλές. Και εγώ ήταν αδύνατο να ικανοποιήσω όλες αυτές τις απόψεις. Και μέσα σε όλη αυτή την τρέλα συνειδητοποίησα πόσο κακό μας κάνει όταν αφήνουμε τα σχόλια των άλλων, καλά ή κακά να μας επηρεάσουν. Όταν αφήνουμε τα σχόλια των άλλων να επηρεάσουν τον τρόπο που βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, να μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για το τι πραγματικά είμαστε και τι αξίζουμε.
Πόσο υπέροχο θα ήταν αν απλά ακούγαμε το σώμα μας, τα συναισθήματα μας, τον εαυτό μας και κανένα άλλο. Πόσο υπέροχο θα ήταν αν δεν ψάχναμε το «τέλειο» αλλά νιώθαμε τέλεια με τον μη τέλειο εαυτό μας!
instagram: thebeautyandthebody
